ต้นเดือนพฤษพาคม 2006, ข้าพเจ้ากับพี่น้อง 8 คนได้เดินทางไปเกาหลี เพื่อจะทัศนศึกษาคริสตจักรเกาหลี เมื่อพวกเราไปถึงสนามบินอินเชิน เราไม่ได้รับอนุญาตเข้าไปประเทศเกาหลี ข้าพเจ้ามีเอกสารพร้อมทั้งจดหมายเชิญจากเกา- หลีและข้าพเจ้าซึ่งเป็นชาวเกาหลียืนยันด้วยตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ข้าพเจ้าบอกเจ้าหน้าที่สนามบินว่า ข้าพเจ้าเป็นศาสนจารย์และเป็นมิชชันนารี แต่เขาไม่เชื่อ และบอกว่า เคยมีบางคนอ้างว่าเป็นศาสนจารย์ แต่พาคนต่างชาติอย่างผิดกฎหมาย เราอยู่ในสนามบินประมาณ 3 ชั่วโมง ข้าพเจ้ารู้สึกเสียใจมากที่ศาสนจารย์ไม่เป็นที่น่าเชื่อถือ พระเจ้าได้สอนข้าพเจ้าเรื่องเกี่ยวกับความน่าเชื่อถือ  มีคำหนึ่งในภาษาอังกฤษว่า “Trust No One” แปลว่า “ไม่มีใครที่ไว้ใจได้” นี่เป็นปัญาของสังคมของเราในปัจจุบัน คนมักจะไม่ได้ทำตามสิ่งที่ตนพูด พูดอย่างหนึ่ง และทำอีกอย่างหนึ่ง ไม่เป็นที่ไว้ใจเลย ผู้นำหลายประเทศในเวลานี้ไม่ได้รับการไว้ใจจากประชาชน ประชาชนได้ออกมาประท้วงให้ลาออกจากการเป็นผู้นำ คงมีปัจจัยหลายอย่าง แต่ที่เป็นปัญหาใหญ่ที่สุด คือขาดความน่าเชื่อถือ ความไม่น่าเชื่อถือเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดปัญาหาในความสัมพันธ์ของมนุษย์ ทำไมขาดความน่าเชื่อถือ ก็เพราะความไม่สัตย์ซื่อ วิธีการแก้ ปัญหาในความสัมพันธ์ของเรา ก็คือความสัตย์ซื่อ
            พระเจ้าทรงปรารถนาให้เราสำแดงความสัตย์ซื่อ เพราะเหตุนี้เอง พระเจ้าทรงโปรดให้เราเกิดผลแห่งควาสัตย์ซื่อผ่านทางพระวิญญาณบริสุทธิ์ พระคัมภีร์จึงบอกว่า ความสัตย์ซื่อเป็นผลของพระวิญญาณบริสุทธิ์
           คำว่า “ความสัตย์ซื่อ”ในภาษาพระคัมภีร์ เป็นคำเดียวกับคำว่า “ความเชื่อ” อจ.เปาโลได้ใช้คำนี้ไว้ที่นี่ในความหมายที่เน้นความเชื่อที่แสดงออกเป็นการกระทำ ความเชื่อต้องมีการสำแดงออกเป็นการกระทำ “ความเชื่อก็เช่นเดียว กัน ถ้าไม่มีประพฤติตามก็ไร้ผล”(ยก.2.17) และกล่าวอีกว่า “เพราะกายที่ปราศ จากจิตวิญญาณนั้นไร้ชีพแล้วฉันใด ความเชื่อที่ปราศจากการประพฤติตามก็ไร้ผลฉันนั้น”(ยก.2.26) ในพระคัมภีร์ฉบับเกาหลีและภาษาอังกฤษบางฉบับแปลว่า “ความเชื่อที่ปราศจากการประพฤติก็ตาย” หรือ “เป็นความเชื่อที่ตาย” ดังนั้น เราต้องสัตย์ซื่อ ซึ่งเป็นการสำแดงความเชื่อออกมาเป็นการกระทำ เราต่างคนมีความสามารถไม่เหมือนกัน บางคนมีความสามารถมาก บางคนน้อย บางคนมีเงินมาก บางคนมีน้อย พระเจ้าคงไม่ได้ถามเราว่า มีเงินเท่าไร มากหรือน้อย มีความสามารถเท่าไร มากหรือน้อย แต่สิ่งหนึ่งที่พระเจ้าทรงถามเราเหมือนกัน ก็คือ สัตย์ซื่อแล้วหรือไม่ ถึงแม้ว่า ความสามารถของเราต่างกัน ของประทานของเราไม่เหมือนกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทุกคนต้องมีเหมือน กัน ก็คือความสัตย์ซื่อ
          เมื่อเราสังเกตดูล้อมรอบเรา เห็นชัดได้ว่า มีคนน้อยที่สัตย์ซื่อแล้ว หาเงินได้เยอะ หรือประสบสำเร็จ ตรงกันข้าม คนอสัตย์มักจะรวยและประสบสำเร็จ ทำ ไม เรายังจำเป็นหรือที่จะต้องสัตย์ซื่อ จำเป็นทำไม และแสดงอย่างไร

1. ทำไมเราต้องสัตย์ซื่อ
          เพราะพระเจ้าทรงสัตย์ซื่อ พระคัมภีร์บอกว่า “เหตุฉะนี้พึงทราบเถิดว่า พระเยโฮวาห์พระเจ้าของพวกท่านเป็นพระเจ้า เป็นพระเจ้าสัตย์ซื่อ ผู้ทรงรักษาพันธสัญญา...” (ฉธบ.7.9) “ข้าแต่พระเจ้า ความรักมั่นคงของพระองค์อยู่ในฟ้าสวรรค์ ความสัตย์ซื่อของพระองค์ไปถึงเมฆ” (สดด.36.5)
           เคยมีไหมที่พระเจ้าตรัสแล้ว ไม่ได้ทำ พระเจ้าทรงประทานลูกชายแก่อับราฮัมตามที่พระองค์ทรงสัญญาไว้ พระเจ้าทรงประทานแผ่นดินคานาอัน ซึ่งเป็นแผ่นดินที่บริบูรณ์ด้วยน้ำนมและน้ำผึ้งตามที่พระองค์ทรงสัญญาไว้กับบรรพบุรุษ ในที่สุด พระเจ้าทรงประทานพระบุตรองค์เดียวของพระองค์ คือ พระเยซูแก่เราตามที่พระองค์ได้ทรงสัญญาไว้ตั้งแต่ปฐมกาล  พระเจ้าไม่เคยทรงทำให้เราผิดหวัง พระเจ้าไม่เหมือนมนุษย์ที่กินคำพูดของตน ในเนื้อเพลงที่ว่า พระองค์ผู้ทรงสัตย์ซื่อ “พระองค์ผู้ทรงสัตย์ซื่อ คือพระบิดาเจ้า ไม่ทรงเปลี่ยนแปลงเหมือนเงา เช้าค่ำผันผวน ความรักเมตตาของพระ องค์ไม่ทรงแปรปรวน ถ้วนทุกสมัยสืบไปเป็นนิจนิรันดร์” 
          พระเจ้าของเราทรงเป็นพระเจ้าผู้ทรงสัตย์ซื่อและเที่ยงตรง ในโลกนี้ คงไม่มีใครไว้ใจได้ แต่เรายังมีผู้หนึ่งที่ไว้ใจได้ ก็คือพระเจ้าผู้ทรงสัตย์ซื่อ และเพราะเหตุนี้เราต้องสัตย์ซื่อ ไม่ว่าสังคมของเราจะเปลี่ยนไปอย่างไรก็ตาม

2. ควรสำแดงความสัตย์ซื่ออย่างไร
         เพราะพระเจ้าทรงสัตย์ซื่อ เราก็ต้องสัตย์ซื่อ สัตย์ซื่อต่อพระเจ้า สัตย์ซื่อต่อคนอื่น สัตย์ซื่อต่อตัวเอง สัตย์ซื่อต่อหน้าที่การงาน และสัตย์ซื่อต่อสิ่งที่พระเจ้า ทรงประทานแก่เรา เช่น เวลา เงินทอง ของประทาน ความสามารถ เป็นต้น แล้วเราควรแสดงความสัตย์ซื่ออย่างไรดี
        1) สัตย์ซื่อตามน้ำพระทัยพระเจ้า พระคัมภีร์บอกว่า “ใครเป็นทาสสัตย์ซื่อและฉลาดที่นายได้ตั้งไว้เหนือพวกบ่าวสำหรับแจกอาหารตามเวลา เมื่อนายมาพบเขากระทำอยู่อย่างนั้น ทาสผู้นั้นก็จะเป็นสุข”(มธ.24.45-46) พระเจ้าทรงเป็นเจ้าชีวิตของเราและเราเป็นทาสของพระองค์ ปัญหาของเราประการหนึ่ง คือ เรามักจะมองตัวเองเป็นอาสาสมัครแทนที่จะเป็นทาส สำหรับอาสาสมัครนั้น ทุกอย่างเป็นที่ยอมรับกัน สำหรับทาสที่สำนึกในหน้าที่ ทุกอย่างเกี่ยวกับความสัตย์ซื่อ
       2) สัตย์ซื่อในสิ่งเล็กน้อย พระเยซูตรัสว่า “นายจึงตอบว่า ดีแล้ว เจ้าเป็นทาสดีและสัตย์ซื่อ เจ้าสัตย์ซื่อในของเล็กน้อย เราจะตั้งเจ้าไว้ให้ดูแลของมาก เจ้าจงปรีดีร่วมสุขกับนายของเจ้าเถิด”(มธ.25.21) เราส่วนใหญ่เพิกเฉย หรือไม่ ให้ความสำคัญแก่สิ่งเล็กน้อย หรืองานเล็กน้อย อาจจะมีงานเล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรที่ไม่สำคัญ เมื่อเราดูท่าทีในการทำงานเล็กน้อย เราสามารถที่จะมองอนาคตของคนนั้นได้ เพราะอนาคตของคนที่สัตย์ซื่อในของเล็กน้อยนั้นสว่าง ให้เราเป็นคนที่ถือว่า สิ่งเล็กน้อยสำคัญ ความสัตย์ซื่อในของเล็กน้อยนั่นเป็นงานใหญ่
       3) สัตย์ซื่อต่องานที่ได้รับมอบฉันทะ “ยิ่งกว่านั้น บรรดาผู้รับมอบฉันทะย่อมได้รับการคาดหวังว่าต้องเป็นคนที่ไว้วางใจได้”(1คร.4.2) แท้จริงไม่มีอะไรเป็นของเรา ทุกสิ่งที่เรามีอยู่ในโลกนี้ล้วนแต่เป็นของพระเจ้า ทรัพย์สินความสามารถ ที่ทำงาน ครอบครัว แม้แต่ชีวิตของเราก็เป็นของพระเจ้า แต่พระองค์ทรงมอบสิ่งเหล่านีแก่เราให้เราดูแล เราไม่ใช่เป็นเจ้าของ แต่เป็นผู้รับมอบฉันทะ ผู้มอบฉันทะคาดหวังว่าเราเป็นคนที่น่าไว้ใจ น่าเชื่อถือได้ เปาโลขอบพระคุณพระเจ้า เพราะพระองค์ทรงถือว่า เป็นคนไว้ใจได้ จึงได้ทรงแต่งตั้งท่านให้เป็นพันธกร ถึงแม้ว่าเราไม่ค่อยสัตย์ซื่อ แต่พระองค์ทรงถือว่าสัตย์ซื่อและมอบฉันทะให้แก่เรา เราควรสัตย์ซื่อและทำสิ่งที่พระองค์ทรงมอบไว้อย่างเต็มที่ เพื่อให้พระองค์ทรงไว้ใจเราและมอบฉันทะอันใหญ่กว่าเดิม
         มีชาวนาคนหนึ่งที่ประกาศด้วยเสียงดังว่า รักพระเจ้ามาก และพร้อมที่จะถวายทุกสิ่ง เพื่อพระองค์ แม่แต่ชีวิตของตนด้วย วันหนึ่ง เพื่อนของเขามาหาเขา และถามอย่างเบาๆว่า “ถ้าคุณมีวัวสิบตัว คุณยินดีที่จะถวายสักตัวหนึ่งไหม”
         ชาวนาคนนั้นตอบอย่างมั่นใจว่า “แน่นอน ยินดีและพร้อมที่จะถวาย แต่ผมไม่มีเลย” เพื่อนก็ถามอีกว่า “ถ้าคุณมีม้าสักสิบตัว ยินดีที่จะถวายตัวหนึ่งเป็นสิบลดไหม” คนนั้นก็ตอบทันทีว่า “ไม่มีข้อสงสัยเลย ยินดีที่จะถวาย ไม่ใช่แค่เพียงตัวเดียว แต่ทั้งสิบตัวด้วย แต่ผมไม่มีเลย” เพื่อนก็ถามเป็นครั้งที่สามว่า “ถ้าคุณมีหมูสักสิบตัว คุณยินดีที่จะถวายสักตัวหนึ่งไหม” ชาวนาคนนั้นโกรธทันทีและบอกว่า “รู้ได้อย่างไรว่า ผมมีหมูสิบตัว” ก่อนที่จะบอกอย่างมั่นใจว่า “ถ้ามีในอนาคต จะถวาย” ควรเป็นคนที่ถวายสิ่งที่มีอยู่ในเวลานี้ คนที่ไม่สัตย์ซื่อในสภาพปัจจุบัน จะสัตย์ซื่อในอนาคตได้หรือ คนที่ไม่ค่อยสัตย์ซื่อในตำแหน่งปัจจุบัน จะสัตย์ซื่อในตำแหน่งสูงกว่าปัจจุบันได้หรือ ให้เราสัตย์ซื่อในสิ่งที่ได้รับมอบฉันทะปัจจุบัน
         4) สัตย์ซื่อตลอดไปจนถึงที่สุด “และเจ้าทั้งหลายจะได้รับความยาก ลำบากถึงสิบวัน แต่เจ้าจงซื่อสัตย์จวบจนวันตาย และเราจะมอบมงกุฎแห่งชีวิตไว้แก่เจ้า(วว. 2.10, ฉบับมาตรฐาน 2000) ในเรื่องควาสัตย์ซื่อนั้น ไม่มีระยะ เวลาที่ได้กำหนดไว้ สัตย์ซื่อตลอดไปเรื่อยๆจนสุดท้าย
          เราอาจจะมีการศึกษาต่ำก็ได้ อาจมีหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ อาจเจ็บป่วยและยากจนก็ได้ สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เป็นสิ่งที่น่าอาย สิ่งที่น่าอายจริงๆก็คือ ความไม่สัตย์ซื่อ ถ้าชาวโลกบอกว่า ดูซิ คนนั้นเป็นคริสเตียน แต่ไว้ใจไม่ได้ ไม่เคยทำสิ่งที่เขาพูด นี่แหละเป็นสิ่งที่น่าอาย อะไรเป็นความภูมิใจมากที่สุด ก็คือ เมื่อคนอื่นบอกว่า “คนนั้น ไว้ใจได้ เป็นคนสัตย์ซื่อ” นั่นแหละเป็นความปีติยินดีของเรา
         ถ้ารถของเราสตาร์ทุกสามครั้ง และติดเครื่องได้ รถคันนั้นไว้ใจได้ไหม ถ้าคนที่ส่งหนังสือพิมพ์ข้ามไปทุกวันจันทร์และวันอังคาร เชื่อถือเขาได้หรือ
         ถ้าคุณไม่ได้ไปทำงานเดือนละวันหนึ่งหรือสองวันประจำ คุณเป็นคนงานที่สัตย์ซื่อไหม ถ้าคุณขาดการนมัสการพระเจ้าหนึ่งครั้งหรือสองครั้งต่อเดือน คุณเป็นคริสเตียนที่ซื่อสัตย์ไหม เราคาดหวังความสัตย์ซื่อและความน่าเชื่อถือจากสิ่งอื่นและคนอื่น พระเจ้าทรงคาดหวังเรื่องเดียวกันจากเรามิใช่หรือ
          ให้เราดำเนินชีวิตอย่างมีคนบอกว่าไว้ใจได้ ให้เรารับใช้พระเจ้าอย่างสัตย์ซื่อ ไม่ว่าเราเป็นอย่างไรในวันนี้ก็ตาม พระเจ้าทรงพอพระทัย และทรงอวยพรเรา พระองค์ทรงเห็นว่า เราเป็นคนสัตย์ซื่อ และทรงใช้เราในงานอันยิ่งใหญ่ของพระองค์