เฉลยธรรมบัญญัติ 6.4-9

           ชนชาติไหนในโลกที่ฉลาดมากที่สุด   ชนชาติไหนในโลกที่มีปัญญามากที่สุด  นั่นคือชนชาติยิว   หลังจากที่กรุงเยรูซาเล็มได้ถูกทำลายไปโดยทหารโรมในปี คศ. 70  ชาวยิวได้กระจัดกระจายไปอาศัยอยู่ทั่วโลกยาวนานถึง 1878   เมื่อสงครามโลกครั้งที่สองได้สิ้นสุดลง อิสราเอลได้ก่อตั้งประเทศของตนอีกครั้งและประกาศอิสราภาพของประเทศในปี คศ.1948.   ประเทศอิสราเอลเป็นประเทศเล็กมาก และมีคนยิวที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วโลกรวมแล้วประมาณ หนึ่งในห้าของประชากรไทย  แต่คนที่อยู่เบื้อง หลังของการเมืองและเศรษฐกิจทั้งโลก ก็คือชาวยิว   ร้อยละ 52 ของสมาชิกวุฒิสภาแห่งอเมริกเป็นคนยิว  ร้อยละ 25 ของคนที่ได้รับรางวัลโนเบลเป็นคนยิว  โดยเฉพาะอย่างยิ่งแผนกวิทยาศาสตร์ และฟิสิกส์นั้น ประมาณร้อยละ60 เป็นคนยิว  ร้อยละ 25 ของ ศาสตรจารย์มหาวิทยาลัยระดับโลกก็เป็นคนยิว  เจ้าของอาคาร ธนาคาร และห้างสรรพ สินค้าใหญ่ๆส่วนมากเป็นคนยิว  เพราะอะไรที่ประเทศเล็กมากอย่างอิสราเอลได้มีบท บาทมากขณะนั้นได้  เพราะมีทรัพยากรธรรมชาติมาก ไม่ใช่  ลักษณะทั่วไปของประ เทศเป็นถิ่นทุรกันดาร ไม่มีน้ำมัน น้ำก็ไม่เพียงพอ  ถ้าเป็นอย่างนั้น เพราะอะไร  อธิบายได้เพียงข้อเดียว คือ การให้การศึกษาแก่ลูกหลาน  ชาวยิวได้สอนลูกหลานของตนตามเฉลยธรรมบัญญัติ 6.4-9 ตลอดมาจนถึงทุกวันนี้  นี่เป็นพลังสำหรับคนยิว  คนยิวถือว่า พระคำข้อเหล่านี้เป็นมรดกอันสุดท้ายที่ให้แก่บุตรของตน และเป็นภาระหน้าที่ที่จะปฎิบัติ  ทุกวัน ก่อนเข้านอน ทั้งบิดามารดาและลูกได้ท่องจำข้อเหล่านั้น หมายความว่า คนยิวเน้นถึงการให้การศึกษาแก่ลูก  เพราะฉะนั้นในวันนี้ ข้าพเจ้าจะเทศนาด้วยหัวข้อว่า “จงอุดส่าห์สอนบุตรหลานของท่าน”   องค์ประกอบของการให้การศึกษานั้น คือ 1) ผู้สอน  2) เนื้อหา 3)  ผู้เรียน  และ4) วิธีการสอน

1. หน้าที่ของผู้ใหญ่ คือ ให้การศึกษาแก่บุตรหลานของตน 
               ในข้อที่ 4 พระเจ้าทรงเรียกว่า “โอ คนอิสราเอล” และในข้อที่ 7 เริ่มต้นด้วยคำว่า “พวกท่าน”  พระเจ้าบัญชาคนอิสราเอลให้สั่งสอนบุตรหลานของตนอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุด   ตามพระบัญชานี้ คนยิวสอนพระบัญญัติของพระเจ้าแก่บุตรหลานของตน ถึงแม้เขาอาศัยอยู่ที่ไหน ตกอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม  เพราะพวกเขาถือว่า การสอนพระบัญญัติแก่ลูกหลานนั้นเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุด เกี่ยวข้องกับชีวิต  การมีชีวิตหรือการตายก็ขึ้นอยู่กับการให้การศึกษาแก่ลูกหลาน
 บิดามารดาของคนยิวได้เริ่มให้การศึกษาแก่บุตรของตนในครอบครัว  เมื่อลูกของตนมีอายุ 5 ขวบ ก็ส่งลูกธรรมศาลาและให้เรียนกับธรรมาจารย์  
 หน้าที่หลักของการให้การศึกษาแก่ลูกนั้น คือบิดามารดา  ความรับผิดชอบเบื้องต้นในการสอนลูกนั้นอยู่ที่บิดามารดา   และคริสตจักรต้องร่วมมือกับบิดามารดาด้วย  คริสตจักรต้องสนับสนุนและเน้นคริสเตียนศึกษาในคริสตจักร  ครูรวีวารศึกษา หรือผู้รับผิดชอบคริสเตียนศึกษาต้องมีใจของบิดามารดาในการสอนและดูแลเด็กๆในคริสตจักร   แต่จริงๆแล้ว การให้การศึกษาแก่เด็กๆนั้นไม่ใช่เป็นหน้าที่ของคนหนึ่งคนใดเท่านั้น แต่เป็นหน้าที่ของคริสเตียนทุกคนในฐานะเป็นรุ่นพี่ฝ่ายวิญญาณ

2. เราต้องสอนพระวจนะของพระเจ้า 
              ข้อ 7 บอกว่า “จงอุตส่าห์สอนถ้อยคำเหล่านั้น...”   คำว่า “ถ้อยคำเหล่านั้น” หมาย ถึงพระบัญญัติสิบปะการ ซึ่งโมเสสได้บรรยายไว้ในบทที่ 5  และ6.5 ได้สรุปไว้ว่า “จงรักพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่านด้วยสิ้นสุดจิตสุดใจและสิ้นสุดกำลังของท่าน”  เพราะเป็นพระเจ้าเดียว  นอกจากพระองค์แล้ว ไม่มีพระเจ้าอื่นเลย   ถ้าเรารู้จักรักพระเจ้าด้วยสุดจิตสุดใจและรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง สังคมของเราคงมีแต่สันติสุข   ปัญหาส่วนใหญ่ที่เกิดขึ้นในสังคมของเรา ก็เพราะขาดความรัก   ความรักที่แท้จริงก็มาจากพระเจ้า เพราะพระองค์ทรงเป็นความรัก
 มีครอบครัวของคนยิวครอบครัวหนึ่ง   วันหนึ่งลูกสาว อายุสามขวบได้กลับจากโรงเรียนอนุบาล และบอกว่า “คุณพ่อ ชิมขนมปังนี้ หนูทำเอง” แล้วยื่นขนมปังก้อนหนึ่งให้แก่พ่อ ซึ่งเป็นขนมปังไร้เชื้อที่คนยิวรับประทานในเทศกาลปัสกา และบอกต่อไปว่า “พ่อ เมื่อบรรพบุรุษของเราออกมาจากประเทศอียิปต์ ต้องรีบออกมา ไม่มีเวลาที่จะใส่เชื้อ จึงไม่อร่อย” แม้อายุสามขวบ แต่ให้เขามีประสบการณ์ประวัติของอิสราเอลผ่านทางอาหาร 
 บิดามารดาทุกคนสอนบุตรหลานของตน อยากให้เป็นคนดีและคนเก่ง แต่สิ่งที่สำคัญมากที่สุด คือ สอนอะไร   เด็กเกาหลีมักจะเริ่มเรียนพวกสัตว์ก่อน  เปิดหนัสือประกอบภาพ ชี้และถามว่า นี่อะไร เด็กก็ตอบว่าลูกวัว   เด็กไทยก็คงเริ่มเรียนก.ไก่   แต่เด็กยิวได้เริ่มเรียนพระเจ้าผู้ทรงสร้างโลกนี้   เด็กยิวคงไม่ใช่มีไอคิวสูงเป็นพิเศษ  ไม่ค่อยเรียนพิเศษอะไรมากมาย แต่ก็มีบทบาทในสังคมมนุษย์อย่างมาก เพราะเด็กยิวได้เรียนพระเจ้าก่อนสิ่งอื่น 
 ผู้เป็นพ่อแม่อยากให้ลูกของตนเรียนหนังสือเก่ง  ได้คะแนนสูง และลูกทำทุกอย่างได้  จึงให้เรียนพิเศษตามวิชา และยังส่งลูกไปเรียนเรื่องอื่นๆด้วย เช่น ว่ายน้ำ เล่นดนตรี เล่นกีฬา เป็นต้น   ยอมเสียสละหลายอย่าง จ่ายเงินไม่น้อย แต่ลืมสิ่งสำคัญ คือจุดประ สงค์ของการให้การศึกษาแก่ลูก  
 พ่อแม่ของคนยิวไม่ค่อยสนใจคะแนนมาก แต่อยากให้ลูกเป็นคนที่พระเจ้าให้เป็น   ให้รู้จักพระเจ้าผู้ทรงสร้างสิ่งสารพัด และสิ่งที่พระเจ้าทรงกระทำในอดีต  มีคนหนึ่งบอกว่า “จุดประสงค์ของการให้การศึกษานั้นไม่ได้อยู่ที่จะสร้างเครื่องจักร แต่สร้างให้เป็นคน”   เราควรเป็นคนที่พระเจ้าให้เป็น เพราะพระเจ้าทรงเป็นผู้ทรงสร้างมนุษย์ตามพระฉายาของพระองค์   ความยำเกรงพระเจ้าเป็นบ่อเกิดของความรู้   เมื่อลูกของเรารู้จักพระเจ้า ก็รู้จักทุกอย่างได้ แต่ถ้าเรียนรู้ทุกอย่าง แต่ไม่รู้จักพระเจ้า ก็ไม่รู้อะไรเลย 

3. เราต้องสอนบุตรหลานของเรา
               สอนใคร  พระคัมภีร์บอกว่า “จงอุดส่าห์สอนถ้อยคำเหล่านี้แก่บุตรหลานของท่าน”  บิดามารดาของคนยิวได้เริ่มสอนลูกของตนเมื่อลูกมีอายุสองขวบในครอบครัว เมื่อลูกมีอายุห้าขวบ ก็ส่งลูกที่ธรรมศาลาให้เรียนจากธรรมาจารย์   ก็แสดงให้เห็นว่า การสอนลูกตั้งแต่เด็กเล็กๆนั้นเป็นเรื่องสำคัญมาก
 มีคนหนึ่งได้ทำการสำรวจ สอบถามคริสเตียน 1,000 คน ปรากฎว่า ใน1,000นั้น 548 คนได้เชื่อพระเยซูเมื่อมีอายุก่อน 20ปี ระหว่าง 21 ถึง 30นั้น 337คน  31ถึง 40 ก็ 96คน  41ถึง 50 ก็15คน และ หลัง 51ปีขึ้นไป ก็แค่ 4คนเทานั้น  ก็เห็นชัดเจนว่า มากกว่าครึ่งหนึ่งได้เชื่อพระเยซูก่อน 20 ปี   ถ้าเกิน 50 ปีแล้ว ค่อนข้างอยู่ห่างไกลจากแผ่นดินสวรรค์  เพราะคนเหล่านั้นยากที่ยอมรับคำพูดของคนอื่นๆ  
 สอนลูกที่บ้าน และมาช่วยสอนพระคัมภีร์ในคริสตจักรแก่เด็กๆ ด้วย   คริสตจักรขาดครูสอนพระคัมภีร์   ปีนี้ เราจะแบ่งรวีวารศึกษาเป็นสามกลุ่มด้วยกัน คือ อนุบาล ประถม และมัธยม  เชิญมาช่วยกันสอนด้วย
 
4. เราควรสอนลูกหลานของเราอย่างไร 
           ก. โดยวางแบบอย่าง (6)  “จงให้ถ้อยคำที่ข้าพเจ้าบัญชาพวกท่านในวันนี้อยู่ในจิตใจของท่าน”   พระธรรมเฉลยธรรมบัญญัติเป็นคำเทศนาที่โมเสสให้แก่คนอิสราเอลในขณะที่คนอิสราเอลยังอยู่ในถิ่นทุรกันดาร   ชีวิตในถิ่นทุรกันดารคงลำบากหลายอย่าง  ไม่สะดวกในการดำเนินชีวิต  แต่โมเสสได้เตือนและหนุนใจคนอิสราเอลให้จะรึกพระวจนะของพระเจ้าไว้ในจิตใจ   สิ่งที่อยู่ในจิตใจมักจะถูกแสดงออกมาเป็นถ้อยคำและการกระทำ   เด็กๆไม่เรียนจากคำสอนของครูมากเท่าไหร่นัก แต่มักจะเรียนจากการกระทำของครู   การดำเนินชีวิตของครูเป็นหนังสือตำราเคลื่อนที่   ตามผลการสำรวจของทีมฮาเวอร์ดมหาวิทยาลัย  เยาวชนที่ทำผิดหกในสิบ พ่อของเขาเป็นคนที่ติดสุรา  อนาคตของเด็กขึ้นอยู่กับบิดามารดาของเขา  พ่อแม่เป็นคนแรกที่มีอิทธิพลต่อลูก ลูกๆมักจะเอาพ่อแม่เป็นแบบอย่างของการดำเนิชีวิตของตน
            ข.  สอนซ้ำ   คำว่า “สอน” ในข้อ  7  หมายถึงสอนแล้วสอนอีก สอนซ้ำ  ทุกคืน ก่อนนอน บิดามารดาของคนยิวอ่านพระบัญญัติสิบประการให้ลูกฟัง จนท่องได้  ไม่ลืม 
 จอห์น แวสลี เป็นผู้ก่อตั้งคณะเมโธติสต์  เขาได้รับการอบรมจากแม่ ซุเจเนอร์ แวสลี  ซุเจเนอร์ต้องต่อสู้กับความยากจน โรคภัยไข้เจ็บ และสถานการณ์ที่หมดหวัง แต่ก็สอนลูกๆ อย่างดีในความเชื่อ  วิธีการสอนลูกของเขา คือซ้ำ  สามีของเขาก็ยกย่องและชมเชย “ความอดทนของเธอนั้น น่ายกย่อง ทำได้อย่างไร สอนโดยพูดคำเดียวถึงยี่สิบครั้ง ถ้าเป็นผม คงยกเลิกไปแล้ว”  ซุเจเนอร์ตอบว่า “ถ้าฉันพูดแต่สิบเก้าครั้ง ทุกสิ่งที่ทำมานั้น คงเสียเปล่าๆ”   
             ค. ให้ฟัง สัมผัส และมองเห็น
ในข้อ 7 “เมื่อท่านนั่งอยู่ เดินอยู่ นอนลงหรือลุกขึ้น จงพูดถึงถ้อยคำนั้น”
ในข้อ 8 “จงเอาถ้อยคำเหล่านี้พันไว้ที่มือของท่านเป็นหมายสำคัญ และจงจารึกไว้ที่หว่างคิ้วของท่าน”
ในข้อ 9 “และเขียนไว้ที่เสาประตูเรือน และที่ประตูของท่าน”

            พี่น้องที่รัก   อยากให้ลูกหลานเป็นคนดี ประสบความสำเร็จมั้ย  จงสอนเขาตั้งแต่เด็กเล็กๆ  ไม่ใช่สอนตามวิชาต่างๆ เท่านั้น แต่ต้องสอนพระวจนะของพระเจ้า  ไม่ใช่สอนด้วยการพูดอย่างเดียว แต่ต้องสอนด้วยการกระทำ เป็นตัวอย่างแก่ลูก   ข้าพเจ้าหวังอย่างยิ่ง อยากเห็นที่ลูกหลานของพี่น้องเป็นคนที่ได้รับพระพรจากพระเจ้าอย่างมากมาย ช่วยคนอื่น ช่วยชาติ  เห็นแก่ประโยชน์ของคนอื่น และได้รับรางวัลโนเบลด้วย