คำเทศนาโดย ศจ. ดร. จุง ซิก คิม

วันอาทิตย์ที่ 7 สิงหาคม 2005

พระธรรม : ฟีลิปปี 1:19-26

ถ้าพระเยซูคริสต์จะเสด็จกลับมาในวันนี้ การดำเนินชีวิตของเราเป็นสิ่งที่น่าพอใจมั้ย  หรือรู้สึกยังไม่พร้อมที่จะรับเสด็จพระเยซูคริสต์   เนื่องด้วยว่า ไม่มีใครรู้วันนั้น โมงนั้นที่พระเยซูจะเสด็จกลับ  พระองค์จะเสด็จกลับมาได้ทุกเวลา  ดังนั้น เราควรคิดเสมอว่า เราควรดำเนินชีวิตอย่างไร  ให้เราศึกษาและเรียนรู้จากท่าทีของเปาโลซึ่งปรากฎอยู่ในพระคัมภีร์ตอนนี้ 

 

1.  เราควรดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย (1:19-20ก)

                เปาโลปรารถนาที่จะดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย  ในข้อ 20 เปาโลบอกว่า

“เพราะว่าเป็นความมุ่งมาดปรารถนาและความหวัง ว่าข้าพเจ้าจะไม่ได้รับความละอายใดๆ เลย แต่เมื่อก่อนทุกครั้งมีใจกล้าเสมอฉันใด บัดนี้ก็ขอให้เป็นเช่นเดียว กันฉันนั้น...”  

 

 

                เราก็ควรดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย   ชีวิตที่ไม่มีความละอายในแง่ลบนั้นเป็นชีวิตที่ไม่ได้ทำผิด   ความบาปใหญ่ที่ทำให้เรารู้สึกอายมาก ก็คือการไม่เชื่อฟัง   อาดัมเป็นตัวอย่างที่ดีในเรื่องนี้   ก่อนที่อาดัมทำผิดต่อพระเจ้านั้น อาดัมไม่เคยรู้สึกอายเลย แต่เมื่อได้ทำผิดแล้ว เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอายจนซ่อนตัวอยู่ให้ต้นไม้เมื่อพระเจ้าทรงเรียก

                ชีวิตที่ไม่มีความละอายในแง่บวกนั้น ได้ถูกสำแดงออกในชีวิตคริสเตียน  จากผลการสำรวจชีวิตคริสเตียนชาวเกาหลีในต้นปีที่ผ่านมา คริสเตียนชาวเกาหลีประมาณร้อยละ 88.4 ไปนมัสการที่คริสตจักรเป็นประจำ และร้อยละ 11.6 ได้ถือตัวเองว่า เป็นคริสเตียน แต่ไม่ค่อยไปโบสถ์   ชีวิตแห่งการไปนมัสการที่คริสตจักรของเราเป็นอย่างไร น่าพอใจมั้ย  ส่วนชีวิตแห่งการถวายทรัพย์นั้น โดยเฉลี่ยแล้ว คริสเตียนชาวเกาหลีได้ถวายทรัพย์ประมาณ 4,200 บาทต่อเดือน  เราถวายทรัพย์ประมาณเท่าไรต่อเดือน  ชีวิตแห่งการถวายทรัพย์นั้นเราไม่มีความละอายหรือไม่  ตามผลของการสำรวจ คริสเตียนชาวเกาหลีได้ใช้เวลาประมาณ 62 นาทีต่อสัปดาห์ในการภาวนาพระวจนะนอกจากเวลาที่นมัสการร่วมกัน และใช้เวลาประมาณ 27 นาทีต่อวันในการอธิษฐานส่วนตัว  ชีวิตของเราในการภาวนาและในการอธิษฐานเป็นอย่างไร   ต่อคำถามที่ว่า ในระยะเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เคยนำคนใดให้มาโบสถ์มั้ย คริสเตียนประมาณร้อยละ 26.4 ได้ตอบว่า เคย แต่ที่เหลือประมาณร้อยละ73.6ไม่เคย   สำหรับเราเป็นอย่างไรเรื่องการนำคนอื่นมาหาพระเยซู           

                เพื่อดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย มีสิ่งจำเป็น 2 ประการ  

ประการแรก    คือ     คำอธิษฐานของคริสเตียนคนอื่น      คำอธิษฐานของคริสเตียนชาวฟีลิปปีเป็นเหตุให้เปาโลสามารถที่จะดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย และมีใจกล้าที่จะเอาพระคริสต์เป็นศูนย์กลางในการดำเนินชีวิต  ข้อ 19 บอกว่า

“ข้าพเจ้าจะมีความชื่นชมยินดีต่อไปด้วย เพราะข้าพเจ้ารู้ว่า โดยคำอธิษฐานของท่าน...” 

 เมื่อเราอ่านจดหมายฝากของเปาโลทุกฉบับ เราเห็นได้ว่า เปาโลอธิษฐานเผื่อผู้อ่านจดหมายฉบับเหล่านั้น  ในเวลาเดียวกัน เปาโลได้ขอให้คริสตจักรเหล่านี้อธิษฐานเผื่อตนเองด้วย นั่นก็คือเปาโลพึ่งอาศัยคำอธิษฐานของคริสเตียน  เพราะว่าคำอธิษฐานของคริสเตียนคนอื่นนั้น สำคัญมากในชีวิตและการรับใช้พระเจ้าของเปาโล  ไม่มีใครที่แข็งแรงพอที่จะดำเนินชีวิตอย่างมีชัยชนะโดยปราศจากคำอธิฐานของคนอื่น

                อีกประการหนึ่งที่จำเป็นเพื่อดำเนินชีวิตที่ไม่มีความละอาย ก็คือ ความช่วยเหลือของพระวิญญาณบริสุทธิ์   ถ้าเราดำเนินตามเนื้อหนัง เราก็จะเกิดผลของเนื้อหนัง ซึ่งเป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยความละอาย  แต่ถ้าพระวิญญาณบริสุทธิ์ทรงนำเรา เราก็จะเกิดผลของพระวิญญาณบริสุทธิ์  ซึ่งเป็นชีวิตที่ไม่มีความละอาย และมีใจกล้าที่จะยืนอยู่จำเพาะพระพักตร์ของพระเจ้า  เนื้อหนังนำเราไปสู่ความตาย แต่พระวิญญาณนำเราไปสู่ชีวิต   ชีวิตคริสเตียนเป็นชีวิตที่ถอดชีวิตเก่าและสวมชีวิตใหม่ และเป็นชีวิตที่พระคริสต์ทรงดำเนินแทนเรา  ดังนั้นเราจำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือของพระวิญญาณบริสุทธิ์ 

 

2.   เราควรดำเนินชีวิตที่ยกย่องพระคริสต์เสมอ (1:20 ข - 21) 

                เปาโลปรารถนาและพยายามที่จะดำเนินชีวิตที่พระเยซูคริสต์ได้รับเกียรติ  ข้อ 20 ข ได้กล่าวว่า

“พระคริสต์จะได้ทรงรับเกียรติในร่างกายของข้าพเจ้าเสมอ แม้จะโดยชีวิตหรือโดยความตาย”  

ความสนใจสูงสุดของเปาโล ก็คือ การถวายพระเกียรติแก่พระเจ้า   เปาโลได้ถวายพระเกียรติแก่พระเจ้าผ่านทางชีวิตของตนเอง ไม่ใช่ด้วยความคิด หรือด้วยปากเท่านั้น แต่ด้วยชีวิตของตน  ในข้อ 20 ข ได้บอกว่า “ในร่างกายของข้าพเจ้า”   แล้วเปาโลได้ท้าทายคริสเตียนว่า

 

“เหตุฉะนั้นเมื่อท่านจะรับประทาน จะดื่ม หรือจะทำอะไรก็ตาม จงกระทำเพื่อเป็นการถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า”  (1 โครินธ์ 10:31)

                การดำเนินชีวิตของเราเป็นอย่างไร   เราสนใจอะไรบ้าง  ความสนใจสูงสุดของเรา คืออะไร  เรากำลังถวายพระเกียรติแด่พระเจ้าด้วยชีวิตของเรามั้ย   หรือด้วยความคิด หรือด้วยการพูดเท่านั้น  ถ้าเราจะยกย่องพระคริสต์ที่แท้จริง เราจำต้องแสดงด้วยชีวิต  ความคิดหรือการพูดอย่างเดียวไม่เพียงพอ  ถึงแม้มีความคิดที่ดี และพูดเก่ง แต่ไม่มีการลงมือทำ ก็ไร้ประโยชน์   เหมือนที่ยากอบได้กล่าวไว้ใน ยากอบ 2:26 ว่า

“เพราะกายที่ปราศจากจิตวิญญาณนั้นไร้ชีพแล้วฉันใด ความเชื่อที่ปราศจากการประพฤติก็ไร้ผลฉันนั้น” 

                สำหรับเปาโล  พระเยซูคริสต์ทรงเป็นสาเหตุของการมีชีวิตและความเป็นอยู่   การมีชีวิตอยู่สำหรับเขา คือพระเยซูคริสต์   ถ้าไม่มีพระคริสต์แล้ว ทุกอย่างในชีวิตของเขาก็ไม่มีความหมายอะไรเลย   สำหรับเขาแม้ความตายก็มีความหมาย  ข้อ 21 บอกว่า  

“เพราะสำหรับข้าพเจ้านั้นการมีชีวิตอยู่ก็เพื่อพระคริสต์ และการตายก็ได้กำไร”  

                สำหรับเรา อะไรเป็นสาเหตุความเป็นอยู่ของเรา   เรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร  

 

3.   เราควรดำเนินชีวิตเพื่อประโยชน์ของคนอื่นเสมอ (1:22-26)

                เปาโลปรารถนาที่จะดำเนินชีวิตเพื่อคนอื่นเสมอ   เปาโลรู้ดีว่า การตายประเสริฐกว่าสำหรับตัวเอง เพราะว่า เมื่อตายแล้ว ไปอยู่กับพะเยซูคริสต์ได้ ดังนั้นเขาจึงอยากจะจากโลกนี้ไปอยู่กับพระองค์เร็วๆนี้ 

                ในเวลาเดียวกัน เปาโลรู้ว่า เมื่อคิดถึงความต้องการของผู้เชื่อในเมืองฟีลิปปี การมีชีวิตในร่างกายยังจำเป็นอยู่   ข้อ 22 ข และข้อ 23 กได้บอกว่า

“...แต่ข้าพเจ้าบอกไม่ได้ว่าจะเลือกฝ่ายไหนดี  ข้าพเจ้าลังเลใจอยู่ในระหว่างสองฝ่ายนี้ ...”   

ในที่สุดเปาโลได้เลือกที่จะเอาประโยชน์ของผู้อื่นก่อนความปรารถนาส่วนตัว  เขาจึงเก็บความปรารถนาส่วนตัวไว้ให้อยู่ข้างหลังเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์ของคริสเตียนชาวฟีลิปปี 

เปาโลพยายามให้คริสเตียนชาวฟีลิปปีได้รับผลประโยชน์มากเท่าที่เป็นไปได้  เช่น ให้มีความเจริญขึ้นในความเชื่อ  ให้มีความชื่นชมยินดีในความเชื่อ และให้มี

ความปลาบปลื้มใจมากยิ่งขึ้นในพระคริสต์    เพราะว่าในขณะนั้น เปาโลได้ถูกจำจองอยู่ในเรือนจำที่กรุงโรม และคริสเตียนชาวฟีลิปปีกำลังอธิษฐานเพื่อการปลดปล่อยเปาโล    ดังนั้นถ้าเปาโลได้ถูกปล่อย มีอิสระเสรีภาพ  นั่นเป็นคำตอบของคำอธิษฐานของชาวฟีลิปปี และเปาโลสามารถที่จะอบรมสั่งสอนคริสเตียนชาวฟีลิปปีต่อไปได้

                การดำเนินชีวิตของเราเป็นอย่างไรบ้าง   เราก็มีความปรารถนาและแผนการของตนหลายอย่าง  ถึงอย่างไรก็ตาม เราจำเป็นต้องคิดถึงผลประโยชน์ฝ่ายวิญญาณ และความเจริญฝ่ายวิญญาณของคนอื่นก่อน 

ถ้าพระเยซูคริสต์จะเสด็จกลับมาในวันพรุ่งนี้ เราควรดำเนินชีวิตอย่างไร   ชีวิตคริสเตียนเป็นชีวิตฝ่ายวิญญาณ   ชีวิตคริสเตียนไม่ใช่เป็นชีวิตที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง แต่เป็นชีวิตที่เอาพระเยซูคริสต์เป็นศูนย์กลางก่อน  ชีวิตที่เอาพระคริสต์เป็นศูนย์กลางนั้นเป็นชีวิตที่ไม่มีความละอาย  เป็นชีวิตที่ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า และเป็นชีวิตที่แสวงหาผลประโยชน์ของคนอื่น 

ขอให้เราพิจารณาดูชีวิตของตนในเวลานี้ ถ้ามีอะไรที่ทำให้เรารู้สึกอาย ไม่ถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า หรือไม่ได้แสวงหาผลประโยชน์ของคนอื่นให้เราสารภาพความบาปนั้น แล้วขอให้เราพึ่งอาศัยฤทธิ์อำนาจของพระวิญญาณบริสุทธิ์ อธิษฐานขอให้พระองค์ทรงช่วยเราให้เราดำเนินชีวิตเช่นนั้นได้   แล้วในวันที่พระเยซูจะเสด็จกลับมาเป็นครั้งที่สอง พระองค์จะทรงชมเชยชีวิตของเรา  ความปลาบปลื้มใจของเราจะเพิ่มมากยิ่งขึ้นด้วย